یه کارتونی هست به اسم "چگونه اژدهای خود را تربیت کنیم"
یه دختر و یه پسر تو کارتون هستند که هرکدوم سوار بر اژدهای خودشون دارن پرواز میکنن. دخترک داره نگاه میکنه
یهو با لبخندی شیطنت آمیز میگه: ببین چقدررررر دوسشششش دارهههههه
میگم: دوسش داره؟ چرا؟
میگه: بهش گفت از من دور نشو (دختر و پسره ناگهان وارد یه منطقه خطرناک شده بودند پسره به دختره گفته از من دور نشو)
میگم : چرا خب گفته ازش دور نشه دختره؟
میگه: چون پسره نمیخاد دختره به خطر بیفته
میگم: عه چه جالبه
میگه: چون دوسش داره نمیخاد دختره گیر بیفته (اسم دختره رو میگفت که من یادم نیست اسمشو . الان میگه اسمش آسریت هست)
میگم: تو اصلن از کجا میدونی دوسش داره؟
با یه نگاه عاقل اندر فلان بهم میگه: مغزم بهم میگه
یه کمی‌دیگه میگذره یه صحنه دیگه است که یه زن و شوهر بعد از سال‌ها که همدیگه رو گم کرده بودند پیدا میکنن.
داره کوچولو کوچولو میخنده
بهش میگم: نکنه اینا هم همو دوست دارن؟
با اطمینان میگه : آره دیگه نمیبینی دستشووو گرفتتتت . همکاری هم با هم میکنن (در بهبوهه جنگ با یه عده دیگه بودند) و دعواشم نکرده اصن.
خیلی کامل و زیبا تو چند دیالوگ دوست داشتن رو تعریف کرد. نشانه‌هاشو گفت.
فرقی نمیکنه واقعا فرقی نمیکنه دختر 4 ساله باشی یا زن 40 ساله یا حتی 80 ساله . ایرانی باشی اروپایی باشی امریکایی باشی ژاپنی باشی واقعا هیچ فرقی نمیکنه اهل کجا باشی یا چند سالت باشه. تو همه جای دنیا و در همه سنین حرفهای دخترک 4 ساله‌ی من حقیقت رو نشون میده.